Warszawa potrzebuje wizjonera. Wizjonerem był Stefan Starzyński. Jeśli ktoś może być współczesnym Starzyńskim, to Czesław Bielecki, architekt, urbanista, działacz podziemia, potem polityk. Jeszcze za komuny próbował rozruszać urbanistykę i mieszkalnictwo w grupie Dom i Miasto na pustyni wielkiej płyty. Trzeba było obalić chory ustrój, żeby pojęcia miasta i domu nabrały znów znaczenia.
Bielecki dał się poznać szerszej publiczności z niesamowitego projektu nowego budynku Telewizji Polskiej na Woronicza. Wielu ludzi razi jego pokręcona forma. Ten projekt, jak każdą wypowiedź, trzeba odczytywać w kontekscie: miejsca, czasu, funkcji.
Miejsce - Wierzbno zeszpecone gomułkowskimi, więzienno-barakowymi blokami mieszkaniowymi. W ten ponury krajobraz stożki TVP wnoszą wiele potrzebnej tam energii. Czas - końcówka lat 1990-tych, gdy ciągle trwało zachłyśnięcie się wolnością, a więc także wolnością wyobraźni w budownictwie. Funkcja - budynek adminstracyjny największej instytucji kulturalnej Polski, odziedziczonej po komunizmie, więc forma tego budynku miała rozruszać wyobraźnię urzędników od propagandy. Chyba Churchill powiedział, że najpierw tworzymy budowle, a potem one tworzą nas.
Podobnie brutalną ingerencję w środowisko stanowiła wieża Eiffela, znienawidzona przez paryżan zaraz po zbudowaniu. Ale właśnie o to chodziło, żeby wyrwać arystokratów, burżujów i rentierów z tradycji aby uprzytomnić im potęgę techniki, zamiast np,. renty ziemskiej jako źródła bogactwa.
Czy Bielecki będzie dobrym, czy złym prezydentem Warszawy, okaże się kiedy damy mu porządzić. Jeśli ktoś zdoła poprawić pozycję Warszawy wobec konkurencji najpiękniejszego miasta naszego regionu - Pragi czeskiej i najważniejszego - Berlina, to tylko on. Wiem jedno na pewno - z Czesławem Bieleckim nie będzie nam nudno.
