Jaki przywódca powinien stanąć na czele kraju, kiedy dotrze światowy kryzys i ład społeczny zachwieje się także u nas? Najlepiej, żeby był nie całkiem zdrowy psychicznie. A więc Stefan Niesiołowski na szefa rządu? Nie. Szukajmy lepszego kandydata. To musi być polityk dużego kalibru, ale z pewną skazą, jak np. zespół maniakalno-depresyjny.
Taki wniosek płynie z książki, którą omawiają media w Ameryce z obawą, że Barack Obama jest zbyt zrównoważony. To „Pierwszorzędne szaleństwo” (First-Rate Madness). Autor Nassir Ghaemi dowodzi, że liderów światowej klasy wcale nie wyróżnia fantastycznie zdrowy umysł, ale chory. „Nasi najwięksi przywódcy męczą się w smutku, kiedy społeczeństwo jest szczęśliwe. Ale kiedy przychodzi katastrofa, a są u władzy, mogą nas z niej wyciągnąć.” Nienormalny umysł potrafi rozwiązywać nienormalne problemy. Dlatego depresja czy obsesje nie powinny wykluczać z zajmowania najwyższych stanowisk w życiu publicznym.
Poniekąd chorzy na umyśle byli Mahatma Gandhi, Martin Luther King, Franklin Delano Roosvelt, John F. Kennedy i Winston Churchill. Stany depresyjne przynoszą cierpienie, a ono otwiera oczy i pozwala maniakowi rozpoznawać światowe problemy, tak samo, jak widzieć prywatne demony prześladujące go w ciągu dnia. Obsesja daje wytrwałość, a to pozwala uczyć się na własnych błędach i często w pomysłowy sposób zaczynać od nowa.
Ghaemi wymyślił „odwrotne prawo zdrowia psychicznego”. To niebezpieczeństwo dobrego samopoczucia. Z tego powodu trzeźwy premier brytyjski Neville Chamberlain zakolegował się z nazistami, gdy maniakalny Churchill przewidywał wojnę. Albo George W. Bush, który ma przeciętną osobowość. Dlatego jego reakcja na zamachy 11 września była uproszczona, nieelastyczna i nade wszystko „normalna”.
Nie wiem, czy jest gorsza dyskwalifikacja obecnego premiera. Może mamy lepszego kandydata na przywódcę kraju w nadchodzącym kryzysie?
